Japan deel 1: Tokyo & Nikko
Blijf op de hoogte en volg Frank
15 Juli 2013 | Japan, Fujieda
Een nieuw land, en dus een hoop nieuwe ervaringen. Tijd voor een nieuw (lang!) reisverslag dacht ik zo.
In de middag na het schrijven van mijn vorige reisverslag was het dan eindelijk tijd om het vliegtuig naar Japan te nemen, naar Tokyo. Nadat ik na een 10 uur durende vlucht in Tokyo aankwam (waar het inmiddels woensdag was) werd ik opgewacht door een neef van de vriend waar ik de eerste paar avonden zou blijven slapen. De rit van het vliegveld naar Uehara, de wijk waar die vriend woont (aan de andere kant van de stad) werd ook gelijk mijn eerste indruk van de stad: één grote verkeersopstopping. We deden er uiteindelijk twee uur over, en achteraf hielp het natuurlijk niet dat ik net voor het spitsuur aangekomen was. De eerste avond was het voor mij vooral belangrijk om lang op te blijven om zo de jetlag te kunnen ontwijken, en dus heb ik gelijk afgesproken met 5 vrienden die ik kon vanuit Edmonton om ergens te gaan eten en vervolgens de kroeg in te gaan. Die kroeg was overigens een van de vreemdste kroegen waar ik ooit was geweest. Het had de vorm van een oude gevangenis (inclusief de deur die achter je op slot werd gedaan als je je “cel” in was gegaan) en je moest eerst door een soort van spookhuis heen om uberhaupt in de kroeg te komen. Gedenkwaardige eerste avond dus, maar uiteindelijk was ik toch wel erg blij om te kunnen gaan slapen.
De eerste volledige dag in Tokyo, donderdag 11 juli, was het plan om het nog wat rustig aan te doen, en dus was er niet al te veel gepland. Na een bezoek aan de universiteit van mijn vriend en een aantal overheidsgebouwen was het belangrijkste van de dag het bezoek aan het Imperial Palace. Of beter gezegd, de tuinen ervan, aangezien het paleis zelf afgesloten is. Hoewel dit een rustig begin had moeten zijn was ik vooral blij om op de volgende bestemming te komen, het Marunouchi district. Inmiddels was de temperatuur namelijk tot rond de 35 graden opgelopen, en dat was (zelfs in de tuinen) niet echt een pretje met de hogere luchtvochtigheid van Japan erbij. In Marunouchi hebben we dan ook maar wat ijs gegeten (zie facebook), en na een korte stop bij het Tokyo centraal station en het Ginza district (met vooral een hoop winkels) was het tijd voor het avondeten. Uiteraard mag tijdens mijn bezoek aan Japan de sushi niet ontbreken, en dus zijn we naar een sushi bar gegaan. Nu heb ik in Nederland en Canada wel eens sushi gehad, maar dit was toch echt vele malen beter. ’s Avonds zijn we naar het nabij gelegen park gegaan, het Yoyogi park, om daar wat internationale studenten te ontmoeten, een ontmoeting die uiteindelijk iets uitliep tot een uur of 4.
De dag erna, vrijdag 12 juli, kende dan ook een wat langzame start. Gelukkig waren de meeste dingen die die dag op het programma stonden slechts standbeelden of iets dergelijks, dus dat was niet echt een probleem. De dag begon bij mijn eerste shrine, de Meji Shrine (die overigens blijkbaar maar zo’n 200 meter aflag van de plek in het park waar we de avond ervoor waren). Aangezien de meeste uitleg daar (net als bij de meeste andere plekken overigens) in het Japans was, kwam het erg goed uit dat mijn vriend weer voor de hele dag was meegekomen. Na de uitleg kon ik dan ook de shrine op de “goede” manier bezoeken. Na afloop doken we Harajuku in, wat bekend staat als een wat alternatievere wijk vlakbij de Meji shrine. Na daar “ramen” te hebben gegeten voor lunch was het tijd om naar de drukste wijken van Tokyo te gaan. Eerst was Shibuya aan de beurt, wat vooral beroemd is van de chaotische kruispunten. De volgers van wie is de mol onder jullie zullen de kruising misschien wel herkennen als ik de foto’s online zet. Verder is er onder andere nog het Hachiko standbeeld (met een apart verhaal erachter waarvoor ik hier geen plaats heb) en een helling genaamd de Spain Slope, waar overigens weinig spaans aan is. Ook in Shibuya kun je de gamestores vinden (net als in verschillende andere wijken overigens), de winkels van meestal 5 of 6 verdiepingen die alleen maar draaien om het spelen van spellen. Zo was er bijvoorbeeld in deze gamestore een complete verdieping gewijd aan paardenraces, en zeker een halve verdieping aan het computerspel Winning Eleven (in Nederland beter bekend als Pro Evolution Soccer). Na onder andere het spel met de Japanse drums te hebben geprobeerd was het daarna tijd om naar de andere drukke wijk te gaan, Shinjuku. Shinjuku staat bekend als het wolkenkrabber district, maar heeft ook een erg druk uitgaansleven. Na een paar wolkenkrabbers in te zijn gegaan voor het uitzicht (wat overigens niet al te best was met de smog) was het dan ook tijd om weer een aantal vrienden te verzamelen en een bar op te zoeken. Na een mislukt avontuur bij een bar (met dank aan een aantal kakkerlakken) kwamen we uiteindelijk terecht bij een traditionele Japanse bar, en daar hoort uiteraard ook sake bij. Dit was een erg leuke avond, en tot nu toe zeker een van de hoogtepunten van mijn reis. Aan het eind van de avond was het ook tijd om met een andere vriend mee te gaan, waar ik de resterende nachten in Tokyo zou blijven slapen.
De dag erna, op 13 Juli, stond vooral in het teken van het verkennen van de wijken rondom de plek waar deze vriend woont. De beroemdste daarvan is de wijk Asakusa, een traditionele wijk die zeker erg anders was dan al de moderne wijken waar ik de dagen ervoor was geweest. In Asakusa ligt ook een erg bekende tempel, de Sensoji Temple, met daaraan voorafgaand de Kaminarimon Gate en een straat met talloze kleine winkeltjes, ingericht als een soort permanente markt. Na daar een tijdje rondgehangen te hebben, en lunch te hebben gegeten (Udon deze keer, weer een typisch Japans gerecht afgestreept), stond in de middag de wijk op het programma die bekend staat als het centrum van Anime, de Akihabara wijk. Daar zijn we ook naar een zogenaamd maid café geweest, een soort café waar Japan bekend om staat waar de serveersters verkleed zijn in een of ander pakje en ook volledig in die rol werken. Overigens mocht je binnen geen foto’s maken behalve als je ervoor betaalde, dus daar bleef het bij een klein aantal foto’s. Op de zaterdagavond wilde ik aanvankelijk naar Odaiba gaan, een hypermoderne wijk vlakbij het centrum van Tokyo, maar er bleek een festival te zijn die avond en dus heb ik mijn programma veranderd. Het festival was blijkbaar een van de grootsten van Tokyo, het festival van de zielen, oftewel Mitama Matsuri. Al met al was dit een erg gezellige aangelegenheid met een hoop dans en Japanse drums, en als hoogtepunt de kapel die over het festivalterrein naar de nabijgelegen tempel werd gedragen.
Na wederom een gedenkwaardige avond was het gisteren dan tijd om Tokyo voor een dagje te verlaten en naar het stadje Nikko te gaan. Overigens was dit ook de eerste dag in Japan waar ik alleen reisde, wat zoals verwacht toch wel een hele uitdaging was aangezien de meeste mensen in Japan absoluut geen andere taal dan Japans spreken. Nikko staat vooral bekend om zijn prachtige shrines en tempels, maar voordat ik daarheen ging wilde ik eerst naar een eveneens beroemde waterval in de buurt, de Kegon watervallen. Aangezien dit redelijk tegenviel was ik echter weer snel terug bij de tempels, wat op zich wel goed uitkwam aangezien de laatste trein terug naar Tokyo al om vijf uur ging, en ik pas rond 10 uur in Nikko aan was gekomen (aangezien het een reis van 2.5 uur is). De beroemdste plek binnen Nikko is de zogenaamde Toshogu Shrine, een kapel die erg mooi versierd is met een hoop goud. Binnen kon je ook een rondleiding krijgen, of eigenlijk moest dat verplicht (je mocht niet zelf rondlopen). Zelf rondlopen werd het uiteindelijk in principe natuurlijk wel zo’n beetje, aangezien de uitleg in het Japans was en het voor mij dus niet zo veel zin had om te luisteren. De andere tempels en shrines in Nikko, zoals bijvoorbeeld de Futurasan Shrine, vielen na het bezoekn van de Toshogu Shrine redelijk tegen, dus misschien had ik beter de volgorde kunnen veranderen. Bovendien werd de andere beroemde tempel, de Rennoji tempel, verbouwd, en kon ik daar dus niet veel van zien. Dit blijft overigens zo tot medio 2020, voor degenen die nog van plan zijn om binnenkort naar Japan te gaan. Vervolgens was het weer tijd om terug te gaan naar Tokyo en me alweer klaar te maken voor vertrek uit Tokyo vandaag.
Voordat ik vandaag vertrok moest ik echter nog wel één ding zien, het Hama Rikyu park, een park wat blijkbaar niet zo bekend is, maar zeker wel het bezoekje waard was, aangezien het de tuinen van het Imperial Palace absoluut overtrof. Bovendien zit er een interessant historisch verhaal achter, wat met de engelse audiotour heel goed werd uitgelegd. Na afloop van die tour zijn we nog kort naar de vismarkt geweest, maar die was helaas gesloten aangezien het een feestdag was. En dus was het tijd om de koffers op te halen en naar het station te vertrekken, om van daaruit de beroemde Shinkansen trein (bullet train) te nemen naar Shizuoka, waar ik weer werd opgehaald en naar mijn vriend thuis werd gebracht in Fujieda, waar ik nu dus ben. Meer daarover in mijn volgende verslag
Dixi.
-
17 Juli 2013 - 22:58
Els En Ron:
Mooi verslag. En wat een hoop indrukken krijg jij te verwerken!
Veel plezier nog! -
19 Juli 2013 - 23:18
PAP EN MAM:
je moet intussen wel heimwee krijgen naar een lekker vette friet met frikandel, niet?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley